Arcydzieła Kandinskiego w Palazzo Reale w Mediolanie
Od 17 grudnia 2013 r. do 4 maja 2014 r. Pałac Królewski w Mediolanie gości dużą monograficzną retrospektywę twórczości Kandinskiego, obejmującą ponad 100 dzieł z kolekcji Muzeum Centre Pompidou w Paryżu.
Wystawa ilustruje twórczość artysty i bada, poprzez jego doświadczenia życiowe, podróże i relacje z innymi artystami jego czasów, duchową rewolucję i produkcję artystyczną, której był bohaterem. Ta duża retrospektywa, którą stolica Lombard poświęca rosyjskiemu mistrzowi, nie tylko celebruje malarza i teoretyka, ale także stara się rzucić światło na wyjątkowość i emocje wyrażane przez prace rosyjskiego artysty.
Kandinskij potrafił łączyć różne formy twórczości (tj. malarstwo, muzykę, sztukę ludową i dziecięcą) ponad podziałami różnych szkół artystycznych. Począwszy od jego pierwszych doświadczeń w Rosji, charakteryzujących się głównie portretami i tradycyjnymi tematami, po stopniowe upraszczanie i stylizację form; od doświadczeń w Bauhausie w Weimarze do lat 30.
Uważany za twórcę malarstwa abstrakcyjnego, Kandinskij jest kluczowym krokiem malarskiej ewolucji XX wieku. Wraz z Franzem Markiem, Paulem Klee i innymi założył w 1912 roku grupę o nazwie "The Blue Rider", której celem było promowanie sztuki nowoczesnej poprzez szczególny związek z muzyką. Ta ostatnia, wraz z duchowymi i symbolicznymi skojarzeniami koloru, miała w rzeczywistości dotrzeć prosto do duszy obserwatora.
Wizyta w Palazzo Reale w Mediolanie ma zatem strukturę symfonii punktów, linii, powierzchni i kolorów, gdzie każdy element ma swoją bardzo specyficzną i symboliczno-komunikacyjną funkcję muzyki. Dzieła Kandinskiego przekazują poczucie równowagi i wewnętrznego spokoju (być może dlatego w 1937 roku zostały uznane przez Adolfa Hitlera za sztukę zdegenerowaną) odzwierciedlone w starannie zaprojektowanych kompozycjach i kolorach, w których każdy odcień i kształt pasuje do czystego dźwięku i różnych barw instrumentów muzycznych.
Sztuka Kandinskiego, która wydaje się prosta i lekka, jest w rzeczywistości skomplikowaną grą partytur, graną przez niewidzialną orkiestrę, która prowadzi zwiedzającego od jednego dzieła do drugiego w tanecznym kroku. W Palazzo Reale w Mediolanie zwiedzający są więc nie tylko wezwani do obserwowania sztuki Kandinskiego, ale także do słuchania jej i "przeżywania" jej w pierwszej osobie.
